Op mijn 6e veranderde mijn wereld. Mijn moeder overleed tijdens de geboorte van mijn broertje. Ik ben de oudste van vier en opeens kwamen veel verantwoordelijkheden op mijn schouders terecht. Ik verschoonde luiers en hielp met huiswerk. Mijn vader zocht in zijn werk een vlucht na het overlijden van mijn moeder. Waar mijn vriendinnen gingen sporten, hielp ik met het huishouden.

​

Toen ik uit huis ging om te studeren voor leerkracht kreeg ik depressieve gevoelens. Mijn leven bestond uit dienstbaar zijn voor anderen; álles en meer geven. En nu was ik alleen. Ik had geen idee wie ik was en waar ik uit bestond. Ondanks dat zette ik door. Toen ik na het behalen van mijn diploma een eigen klas kreeg kwam de genadeklap. Ik zag dertig paar ogen naar me kijken. Weer verantwoordelijkheid nemen voor mensen levens – ditmaal op een heel andere manier – was confronterend.

Ik raakte burn-out. Ik kon niets meer. Naar de supermarkt gaan werd de grootst mogelijke opgave. Ik kreeg angststoornissen en kon niet meer voor mezelf zorgen. Mijn vrienden vingen me op. Na twee jaar en talloze therapieën krabbelde ik omhoog. In augustus ben ik weer aan de slag gegaan als leerkracht. Ditmaal voor twee dagen in de week. Ook woon ik op mezelf. Niet meer het mooie appartementje in de binnenstad maar een sociale huurwoning waar mijn bed, bank en tafel in dezelfde ruimte staan.

Via het wijkteam kwam ik in aanraking met 46 Dresses. Ik leef van maand naar maand. De kapper? De tandarts bezoeken? Ik doe het zo min mogelijk. Alle beetjes die overblijven gaan naar een spaarpotje Ik ben zeker niet zielig, maar ik ben wel eerlijk over de uitdaging. Een mailbericht van 46 Dresses kwam als een grote verrassing. Ik zag dit niet aankomen. Of ze me mochten blessen met een nieuwe garderobe en pluggen in een netwerk? Ja, dat wilde ik. Spannend, want ik vind mijn lichaam accepteren moeilijk en dan jezelf zomaar bloot geven is niet makkelijk. Maar het werd een feest. Outfits, tassen, schoenen en andere kleine kadootjes lagen klaar voor me. Ik wist niet waar ik moest kijken. Met vier tassen vol ben ik naar huis gegaan.

​

Ik gaf aan dat ik me zo schaam voor mijn situatie. 46 heeft me in contact gebracht met een coach. Iemand die ik niet had kunnen betalen. Na vijf gesprekken voelde ik me al zoveel krachtiger en sterker. Ook kreeg ik het ’46 Magazine’ mee. Deze deel ik uit aan mensen die mijn situatie niet helemaal snappen. Daar voel ik nu minder schaamte over, eerder trots: ik ben meer dan mijn omstandigheden en mijn uitdagingen zijn als een opstap waaruit ik mag herrijzen.

​

Alexa Young, CA